PROBOSZCZOWIE PARAFII

1. Ks. Narcyz Putz

Urodził się 28 stycznia 1877 r. w Sierakowicach. Ukończył Królewskie Maryjne Gimnazjum w Poznaniu, po czym, 26 kwietnia 1898 r., wstąpił do Seminarium Duchownego w ww. mieście. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 grudnia 1901 r. Rok później powołano go na wikariusza w Boruszynie. Pracował też w Szamotułach, Wronkach, Ludzisku. 1 kwietnia 1920 r., dekretem ks. Prymasa Dalbora, został administratorem kościoła NSPJ w Bydgoszczy. Pod koniec roku 1921 otrzymał tytuł proboszcza, mimo, że parafia nie została jeszcze erygowana. Jak wiemy nasz kościół należał z początku do Niemców. Ks. Putz chciał go przekształcić w kościół polski, co ostatecznie udało mu się w 1924 r. Niestety, decyzją Nuncjusza Apostolskiego, bp Lauri’ego, musiał opuścić Bydgoszcz. Otrzymał za to, 1 września 1925 r., administrację parafii Św. Wojciecha w Poznaniu. 31 stycznia 1927 r. mianowany przez ks. Prymasa A. Hlonda członkiem Rady Administracyjnej Archidiecezji Poznańskiej, a 16 listopada 1937 r. kanonikiem honorowym Kapituły Metropolitalnej w Poznaniu. We wrześniu 1939 r. udał się do Warszawy, gdzie go uwięziono. Po dwóch tygodniach aresztu wrócił do Poznania. 25 kwietnia 1940 r., po ponownym aresztowaniu, został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie zmarł 5 grudnia 1942 r. Jego numer obozowy to – 22064.

2. Ks. Kazimierz Stepczyński

Urodził się 4 marca 1881 r. w Żychowie. Studia teologiczne, zakończone prezbiteratem, rozpoczął w 1902 r. Jako wikariusza wysłano go do Połajewa. Następnie został administratorem parafii w Witaszycach, w Śmiglu i w Ryczywole. Mianowano go prodziekanem i dziekanem dekanatu obornickiego oraz radcą duchownym. Proboszczem parafii NSPJ w Bydgoszczy był od 1 października 1925 r. 1 października 1928 r. otrzymał tytuł inspektora religii w szkołach powszechnych w Bydgoszczy oraz, 28 grudnia 1929 r., dziekana dekanatu bydgoskiego. Kolejne tytuły i funkcje ks. Stepczyńskiego to: sędzia prosynodalny Trybunału Metropolitalnego w Gnieźnie; kanonik honorowy Gnieźnieńskiej Kapituły Metropolitalnej. Przed księdzem, jako proboszczem stanęło zadanie zorganizowania zaplecza materialnego parafii (utworzenie plebanii, cmentarza, organistówki). Z inwestycji należy wymienić: umieszczenie w ołtarzu głównym nowego obrazu Serca Jezusowego, nowy wystrój kaplicy Św. Teresy, wybudowanie na cmentarzu domu dla dozorcy. Był osobą dość konfliktową i nie w pełni taktowną, choć gorliwą. Podczas wojny więziony i torturowany przez gestapo. Padł ofiarą krwawej bydgoskiej niedzieli w roku 1939. Jego ciała nigdy nie odnaleziono.

3. Ks. Czesław Rólski

Urodzony w Gębicach, 28 maja 1905 r. Ukończył naukę w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Trzemesznie. We wrześniu wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu. 14 czerwca 1930 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Miesiąc później objął funkcję wikariusza przy kościele farnym w Bydgoszczy, a 1 marca 1932 r. w kościele NSPJ. W czasie wojny pomagał parafianom materialnie i duchowo, spowiadał, udzielał Sakramentów i odprawiał Msze św. W 1946 r. objął w zarząd parafię Matki Boskiej Nieustającej Pomocy na Szwederowie. W 1968 r. Prymas Polski, ks. kard. Stefan Wyszyński mianował ks. Rólskiego wicedziekanem dekanatu Bydgoszcz. Dla każdego miał życzliwe słowo. Nie potrafił nikomu niczego odmówić, zawsze chętnie spieszył z pomocą. Zmarł nagle, na zawał serca, 22 maja 1972 r.

4. Ks. Jan Nepomucen Konopczyński

Przyszedł na świat 24 kwietnia 1883 r. w Dalewie. Kultywując tradycje narodowe i religijne, jako uczeń Gimnazjum w Rawiczu, działał w tajnej organizacji Tomasza Zana. Drzwi Seminarium Duchownego w Gnieźnie przekroczył w styczniu 1907 r. Cztery lata później otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bp Edwarda Likowskiego. Jako neoprezbiter rozpoczął pracę duszpasterską w Morzewie k. Chodzieży. Potem zaznaczył swoją obecność w Kucharkach pod Poznaniem oraz w Baszkowie k. Kobylina, gdzie dał się poznać jako gorliwy obrońca wiary i obyczajów. Kolejnymi placówkami były: Września, Chlewiska, Pobiedziska.W 1917 r. został wikariuszem bydgoskiej Fary. Opiekował się polskimi organizacjami działającymi przy tej parafii, organizował imprezy o charakterze narodowym, wygłaszał przemówienia w „Domu Polskim” przy ul. Warmińskiego. Po krótkim czasie powierzono mu wybudowanie kościoła i zorganizowanie parafii na Szwederowie. Nie należało to do zadań łatwych z uwagi na materialne i duchowe ubóstwo panujące w tej dzielnicy. Ksiądz Konopczyński, dzięki poświęceniu i samozaparciu, szybko zjednał sobie ludzi. Kościół p.w. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy powstał w 1928 r. Dla chorych i dzieci sprowadził siostry zakonne w celu zapewnienia stałej i należytej opieki. Ze względu na szacunek, jakim darzono ks. Konopczyńskiego radni Rady Miasta powołali go na honorowy urząd radcy miejskiego w następujących dziedzinach: opieka nad kościołami, parafiami, sierocińcami, ochronkami i instytucjami charytatywnymi. Pod koniec 1931 r. odznaczono go Złotym Krzyżem Zasługi za osiągnięcia na polu pracy społecznej dla bydgoszczan. Na początku II wojny światowej, w listopadzie 1939r., został aresztowany przez gestapo pod zarzutem rozdzielania broni i amunicji. Dzięki staraniom bliskich zwolniono go. Sprawował nadal, w bardzo trudnych i niekorzystnych warunkach, obowiązki duszpasterza na Szwederowie. Za zgodą ks. prałata dr Edwarda von Blericqa, zwierzchnika Archidiecezji Gnieźnieńskiej, podpisał wniosek o wpis na niemiecką listę narodowościową. Nie złożenie takiego wniosku groziło poważnymi restrykcjami, m.in. zesłaniem do obozu koncentracyjnego. Jednakże postawa ks. Konopczyńskiego była niezłomna. Mimo zakazów spowiadał po polsku, wspierał parafian w każdym możliwym wymiarze. Po wojnie mianowano go na dziekana miasta Bydgoszczy. Do jego zadań należało organizowanie życia religijnego w mieście, jak również poświęcenie i oddanie w użytek kościołów czy opieka nad powracającymi z wygnania. 15 września 1946 r. objął w zarząd parafię NSPJ w Bydgoszczy. Stąd kierował życiem religijnym, rozwinął ogólnomiejską działalność duszpasterską i społeczną oraz odrestaurował parafię. 23 października 1950 r. aresztowała go SB. Funkcjonariusze zarekwirowali księgi konferencji dekanalnych i akta wizytacyjne. Przyczynami zatrzymania były: wysunięcie w 1938 r. przez Radę Miejską na kandydata na posła do Sejmu oraz pogarszające się stosunki między państwem a Kościołem. Na szczęście starania władz duchownych i rodziny odniosły pozytywny skutek. Ks. Jana zwolniono 9 stycznia 1951 r. Potem, kard. Wyszyński, mianował go na: dziekana dekanatu Bydgoszcz I i wizytatora nauki religii w szkołach podstawowych. Od 1958 r. ks. Konopczyński chorował na serce; zmarł 17 lipca 1961 r.

5. Ks. Antoni Majchrzak

Przyszedł na świat w Szczonowie k. Żerkowa 5 stycznia 1907 r. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Pogorzelicy i do Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Jarocinie. Do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu wstąpił w 1927 r. Święcenia kapłańskie przyjął 12 czerwca 1932 r. w Bazylice Archikatedralnej Poznańskiej. Pracę duszpasterską rozpoczął w parafii Św. Trójcy w Bydgoszczy. Pracował też jako nauczyciel religii w Państwowym Gimnazjum Klasycznym oraz w Seminarium Nauczycielskim w Bydgoszczy. Ks. Majchrzaka również aresztowano: 7 października 1941 r. w kościele w Czeszewie, skąd wywieziono go do Poznania, a następnie do Dachau. W obozie koncentracyjnym przebywał cztery lata. Po zakończeniu wojny udał się do Francji i pracował jako duszpasterz w Polskiej Misji Katolickiej w Mericourt. W 1961 r. wrócił do kraju, mianowany proboszczem kościoła NSPJ w Bydgoszczy, a w 1971r. dziekanem dekanatu Bydgoszcz I. Kościół wymagał wielu napraw i nowych inwestycji. Nie było także, bardzo potrzebnych, salek katechetycznych. Zarządzanie parafią NSPJ przypadło na okres silnego totalitaryzmu komunistycznego i ateizacji społeczeństwa. Naszej parafii, ówczesne władze zabrały dwie spośród pięciu nieruchomości. W 1981 r. ks. Antoni otrzymał zezwolenie na budowę Domu Katechetycznego. Rok później, po uroczystości złotego jubileuszu, przeszedł w stan spoczynku. Zmarł nagle 27 sierpnia 1982 r.

6. Ks. Bogdan Jaskólski

Urodził się 23 marca 1937 r. w Kruszwicy. Uczęszczał do LO im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu. Do Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie wstąpił w 1954 r. 11 czerwca 1960 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Posługę duszpasterską rozpoczął w parafii w Czerniejewie. Z powodów zdrowotnych przeniesiono go do Pleszewa jako kapelana Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny, potem do Mielżyna na to samo stanowisko do Sióstr Dominikanek.W latach 1962 -69 studiował teologię na KUL-u. W Bydgoszczy pełnił funkcję wikariusza przy Farze oraz parafii Św. Trójcy. Przez długi czas zajmował się duszpasterstwem akademickim.20 czerwca 1982 r. został proboszczem naszej parafii. Od samego początku angażował się w wiele prac. Za jego sprawą wyremontowano (m.in. remont wieży, zainstalowanie nowego oświetlenia i nagłośnienia, wymiana podłóg) i podłączono do elektrociepłowni kościół. Jednakże za największą zasługę należy ks. Jaskólskiemu poczytać wybudowanie Domu Katechetycznego, tak bardzo potrzebnego i jakże długo wyczekiwanego. Nie uczyniłby tego wszystkiego gdyby nie zaangażowanie parafian. Oprócz spraw kościoła dbał również o warunki materialne, pomoc charytatywną i sprawy duchowe parafian. W stan spoczynku przeszedł w 2010 r. Jako ks. Senior, w miarę sił, włączał się w życie parafii. Zmarł w Poznaniu, 19 czerwca 2016 r.

7. Ks. Roman Adam Kneblewski

8. Ks. Krzysztof Buchholz