Ten mało znany człowiek niewątpliwie zasłużył sobie na to, aby ożywić o nim pamięć.

Urodził się w 1889 roku w Batkowie koło Inowrocławia. Tam ukończył gimnazjum , a potem  od  1910 r. do 1916 studiował medycynę we Wrocławiu, Monachium, Lipsku, Wiedniu, Strasburgu i Gryfii. Uzyskał dyplom lekarski. W czasie studiów jako mieszkaniec Wielkopolski został wcielony do armii niemieckiej. Medycynę jednak ukończył z sukcesem i do końca 1918 roku pracował w inowrocławskim szpitalu.

Michał Grobelski to lekarz-ortopeda, lekarz wojskowy, który w czasie powstania wielkopolskiego (w Inowrocławiu w latach 1918-1919), wojny polsko-bolszewickiej (1919-1920) i III powstania śląskiego (1921) służył niestrudzenie swoimi umiejętnościami polskim żołnierzom. Był jednym z twórców Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego.

W 1922 r. został przeniesiony do rezerwy i  zweryfikowany jako major rezerwy lekarz.

Okres międzywojenny zajęła mu praca w poznańskim szpitalu oraz aktywny rozwój umiejętności, którymi służył chorym ludziom. W 1923 r. został adiunktem pierwszej w kraju Kliniki Ortopedii w Poznaniu.

Od 1 sierpnia 1921 r. był asystentem w Zakładzie Ortopedii im. B.S. Gąsiorowskiego. Współpracował z profesorem Wierzejewskim, który stworzył pierwszy w Polsce zakład ortopedyczny. Michał Grobelski w 1930 roku został Dyrektorem tego Zakładu i lekarzem naczelnym. W 1928 r. współzałożyciel Polskiego Tow. Ortopedycznego (potem Polskiego Tow. Ortopedycznego i Traumatologicznego), w którym sprawował funkcję skarbnika (1928-1931) i wiceprezesa (1931-1939) oraz członka zarządu.

Był również członkiem  redakcji fachowych pism medycznych takich jak: „Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska” oraz „Polski Przegląd Chirurgiczny”.

Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do WP jako komendant szpitala polowego nr 703. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Wysiedlony z Poznania przez Niemców, przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował jako ordynator w Szpitalu Ujazdowskim. Brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach AK pod pseudonimem „Doktor Zygmunt”.

 W 1944 roku w  czasie powstania warszawskiego służył w szpitalu przy ul. Wspólnej 27 (do 13 października 1944 r.). Potem przebywał w jenieckim obozie – szpitalu w Zeiheim. Był tam lekarzem do 15 sierpnia 1945.

Powrócił do Polski i od  1945-1959 kierował oddziałem urazowo-ortopedycznym Szpitala Wojewódzkiego w Bydgoszczy, ustawiając go na najwyższym poziomie leczniczym.

Do roku 1971 roku, czyli do końca życia, pracował w Wojewódzkiej Przychodni Przeciwgruźliczej. Zapamiętano go jako zawsze pogodnego człowieka. Niewątpliwie był też wzorem społecznika, patrioty i humanisty. Zmarł 26 stycznia 1971 roku w Bydgoszczy i został pochowany na cmentarzu Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bydgoszczy.